LUDWIK BRONARSKI
Muzykolog, pianista i pedagog – profesor Konserwatorium we Fryburgu, kierownik Zakładu Teorii i Historii Muzyki.
Ur. 13.04.1890 we Lwowie – zm. 9.11.1975 we Fryburgu.
Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie studiuje kompozycję, muzykologię i grę na fortepianie na uniwersytecie w Wiedniu. W roku 1914 przenosi się do szwajcarskiego Fryburga, gdzie kontynuuje studia muzykologiczne u Petera Wagnera, kończąc je w roku 1919 doktoratem. Zostaje profesorem Konserwatorium we Fryburgu, kierownikiem Zakładu Teorii i Historii Muzyki.
Konserwatorium – wyraz o łacińskich korzeniach (conservo, conservare, czyli przechowywać, zachowywać, chronić, strzec) określający dziś wyższą uczelnię muzyczną. Od XVI wieku we Włoszech powstawały charytatywnie prowadzone ochronki dla sierot i dzieci biednych, zwane po włosku właśnie conservatorio. Dzieci miały się tu ustrzec przed „zmarnowaniem”. Jednym ze sposobów opieki nad nimi była edukacja muzyczna – nauka śpiewu i gry na instrumentach.
Wraz z Ignacym Paderewskim i Józefem Turczyńskim inicjuje i realizuje edycję „Dzieł wszystkich” Fryderyka Chopina. Zajmuje się głęboką analizą twórczości tego kompozytora i pianisty. Jest autorem pojęcia „akordu chopinowskiego”. Akord chopinowski to charakterystyczne współbrzmienie dźwięków, pod względem struktury – dominanta septymowa z sekstą zamiast kwinty.
Ludwik Bronarski opracowuje także „Harmonikę Chopina”, obszerną analizę muzyki artysty, współtworzącą dziś światowy kanon szopenologii.
Korzystano m.in. z: uz.zgora.pl, pl.wikipedia.en, chopin.nifc.pl
Rys. dla polskaswiatu.pl © Zuzanna Dec
