TADEUSZ BROWICZ
Lekarz anatomopatolog, odkrywca pałeczki wywołującej jedną z form duru oraz komórek zwanych później komórkami Browicza-Kupffera.
Ur. 15.10.1847 we Lwowie – zm. 19.03.1928 w Krakowie.
Studiuje na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po ukończeniu studiów zostaje asystentem w Zakładzie Anatomii Patologicznej. Zajmuje się histologią szczegółową, pisze rozprawę O zmianach pozimnicznych wątroby, śledziony i szpiku kostnego. W roku 1874, jako młody asystent odkrywa pałeczkę duru.
Wkrótce zostaje profesorem nadzwyczajnym, a następnie zwyczajnym. W roku akademickim 1886/87 pełni funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego UJ, następnie, w 1894 roku, zostaje rektorem uczelni.
W wyniku wnikliwych badań i eksperymentów odkrywa tzw. komórki ścienne naczyń włosowatych wątroby. Publikuje pracę, w której informuje o wykryciu specyficznych komórek we włosowatych naczyniach zrazików wątrobowych. Równolegle o tych komórkach pisze monachijski histolog Karol Kupffer. Ostatecznie odkryte przez obu naukowców komórki nazwano komórkami Browicza-Kupffera. Główną funkcją komórek Browicza-Kupffera jest fagocytoza drobnoustrojów i udział w reakcjach immunologicznych.
W 1900 roku Browicz opracowuje koncepcję budowy dróg żółciowych na poziomie komórkowym oraz teorię mechanizmu powstawania żółtaczki w wyniku nadmiernej chłonności hemoglobiny przez niezmienione patogenne komórki. W 1905 roku zostaje wydany „Słownik lekarski polski”, będący efektem prac Browicza nad stworzeniem polskiego słownictwa medycznego.
Umiera w 1928 roku. Zostaje pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera XI a).
Korzystano z: umb.edu.pl, Michał Hanecki Tadeusz Browicz. Życie i działalność naukowa, 1956, in-memoriam.uj.edu.pl
