MARCELINA SEMBRICH-KOCHAŃSKA, MARCELLA SEMBRICH
Śpiewaczka operowa – sopranistka, pierwsza Polka występująca w nowojorskiej Metropolitan Opera i pierwsza wielka gwiazda tej opery w ogóle, solistka teatrów operowych w Nowym Jorku, Dreźnie, Sankt Petersburgu, Londynie i Mediolanie, pedagog.
Ur. 15.02.1858 w Wiśniowczyku koło Podhajec – zm. 11.01.1935 w Nowym Jorku.
Pochodzi z muzykującej rodziny. Dzieciństwo spędza w Bolechowie. Edukację, jako jedenastolatka, rozpoczyna w lwowskim Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego. We Lwowie, Wiedniu i Mediolanie studiuje zarówno śpiew jak i grę na skrzypcach i fortepianie. W rezultacie na scenach świata będzie swego rodzaju fenomenem łączącym nadzwyczajnej klasy śpiew z bardzo dobrą techniką gry na instrumentach.
Dziewiętnastoletnia Marcella debiutuje na scenie operowej partią Elwiry w „Purytanach” Belliniego w Atenach.
W latach 1898-1909 występuje prawie 500 razy w nowojorskiej Metropolitan Opera.
Jest solistką oper Drezna, Londynu, Sankt Petersburga, Mediolanu, zdobywa ogromne uznanie, dzięki czemu gościnnie śpiewa w teatrach operowych całej Europy. Kilkunastokrotnie przyjeżdża na występy do Polski.
Mieszka w Dreźnie, Berlinie, pod Lozanną, w Nicei, Nowym Jorku oraz Bolton Landing.
W roku 1915 roku staje na czele amerykańskiej organizacji „Polish Relief”, mającej na celu niesienie pomocy polskim uchodźcom.
Po zakończeniu kariery, od roku 1917, wykłada w nowojorskiej Juilliard School, Instytucie
Muzycznym Curtisa w Filadelfii oraz we własnym studio w Bolton Landing. Działa tu dzisiaj Muzeum Marcelli Sembrich-Kochańskiej.
Umiera w Nowym Jorku, jednak grób Marceliny Sembrich-Kochańskiej znajduje się w rodzinnym grobowcu rodziny Stenglów na cmentarzu Johannisfriedhof w Dreźnie.
Korzystano m.in. z: Wacław Panek „MARCELINA SEMBRICH-KOCHAŃSKA – najsłynniejsza śpiewaczka polska”, thesembrich.org
