LUDWIK RYDYGIER
Chirurg, autor nowych metod leczenia i prowadzenia operacji chirurgicznych.
Ur. 21.08.1850 w Dusocinie koło Grudziądza – zm. 25.06.1920 we Lwowie.
DUSOCIN, CHEŁMNO I GREIFSWALD
Ludwik Rydygier przychodzi na świat jako syn małżeństwa Riedigerów – właścicieli leżącego pod Grudziądzem majątku Dusocin. Nauki pobiera w Collegium Marianum w Pelplinie, następnie w Chojnicach i Chełmnie. W tym ostatnim zdaje w roku 1869 maturę. Tuż potem wyjeżdża na Uniwersytet w Greifswaldzie. Czuje się Polakiem, chce to podkreślić, w konsekwencji zmienia zapis nazwiska z Riediger na Rydygier. Uczy się u profesora Carla Huetera. W roku 1873 otrzymuje dyplom lekarza, rok później doktoryzuje się w dziedzinie chirurgii i położnictwa. W 1878 roku przyjmuje stanowisko wykładowcy i I asystenta w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu w Jenie. Pracuje też przez kilka miesięcy w klinice prof. Billrotha w Wiedniu.
Wraca do Chełmna, gdzie zakłada prywatną klinikę – Prywatną Klinikę dla Chorób chirurgicznych, Chorób ocznych i kobiecych dra Rydygiera w Chełmnie – jedną z najnowocześniejszych placówek w kraju.
W roku 1880 przeprowadza pierwszy w Polsce, a drugi na świecie, zabieg wycięcia tzw. odźwiernika z powodu raka żołądka. W roku 1881 z kolei – pionierski w skali świata zabieg resekcji żołądka podjęty z powodu owrzodzenia tego organu. Wprowadza również nowatorską metodę chirurgicznego leczenia choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy za pomocą zespolenia żołądkowo-jelitowego.
KRAKÓW I LWÓW
W roku 1887 obejmuje katedrę chirurgii Uniwersytetu Jagiellońskiego, zastępując tu Jana Mikulicza-Radeckiego, który przenosi się do Królewca.
Dziesięć lat później przyjmuje stanowisko kierownika nowej katedry i kliniki chirurgii Uniwersytetu Lwowskiego.
Polski chirurg jest autorem wielu technik operacyjnych, w tym na przykład oryginalnego sposobu usuwania gruczolaka gruczołu krokowego.
Ma radykalnie konserwatywne poglądy na temat udziału kobiet w zawodach medycznych. Potrafi na własny koszt zamieszczać w prasie ogłoszenia z tekstem: Precz z Polski z dziwolągiem kobiety lekarza!
Podczas II wojny światowej kieruje szpitalem wojskowym w Brnie. Niedługo potem walczy o Lwów, organizuje szpitale. W roku 1920 zostaje zweryfikowany jako generał brygady.
Umiera nagle na zawał serca. Zostaje pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim, szczątki przeniesiono później do kwatery dowódców na Cmentarzu Orląt Lwowskich.
Korzystano m.in. z: chelmno.pl, medonet.pl, encyklopedia.pwn.pl
