MAKSYMILIAN TYTUS HUBER
Inżynier mechanik, autor hipotezy energii właściwej odkształcenia postaciowego.
Ur. 4.01.1872 w Krościenku nad Dunajcem – zm. 9.12.1950 w Krakowie.
W roku 1894 uzyskuje dyplom na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Od początku studiów publikuje efekty swoich indywidualnych prac w „Czasopiśmie technicznym”.
Otrzymuje stypendium naukowe, które pozwala mu na kontynuowanie nauki na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu Berlińskiego w latach 1895-97. Powraca do Lwowa, gdzie odbywa praktykę inżynieryjną, a następnie zajmuje się rachunkiem wariacyjnym i liczbami pierwszymi.
Od roku 1899 Maksymilian Huber jest wykładowcą mechaniki technicznej i budowniczej w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie. Pięć lat później uzyskuje tytuł doktora nauk technicznych. Wkrótce zostaje profesorem mechaniki technicznej w lwowskiej Szkole Politechnicznej i kierownikiem Mechanicznej Stacji Doświadczalnej.
W roku 1915 trafia do niewoli rosyjskiej, pracę akademicką kontynuuje w Kazaniu. Wraz z końcem wojny wraca do Polski. Jest jednym z założycieli Akademii Nauk Technicznych w Warszawie. Następnie, w roku 1921, zostaje rektorem Politechniki Lwowskiej. Sześć lat później przenosi się na Politechnikę Warszawską. W tym samym roku przyjmuje członkostwo Polskiej Akademii Umiejętności. W roku 1930 dołącza do Stałego Komitetu International Society for Testing Materials.
Do najważniejszych osiągnięć naukowych Maksymiliana Hubera należy hipoteza energii właściwej odkształcenia postaciowego, czyli twierdzenie, że o pojawieniu się w materiale sprężysto-plastycznym odkształceń trwałych decyduje energia właściwa odkształcenia postaciowego. Wykorzystuje się tę hipotezę przy obliczeniach wytrzymałości materiałów.
Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, kw. X, rz. płd., w grobowcu rodziny Godlewskich.
Korzystano m.in. z: encyklopedia.pwn.pl, historia.agh.edu.pl
Foto: commons.wikimedia.com, domena publiczna
