KAZIMIERZ GROCHOWSKI
Geolog, archeolog, badacz Syberii, Mandżurii i Mongolii, autor słowników.
Ur. 26.01.1873 w Kochawinie (dz. Obw. lwowski) – zm. 12.03.1937 w Harbinie.
Studiuje na kierunku górniczym w Wiedniu, potem w Leoben (Austria), Pribramie (Czechy) i Freibergu (Niemcy). Po ukończeniu nauki wyjeżdża do pracy do Rosji, w rejon Donbasu. Zostaje tam dyrektorem kopalni.
W roku 1906 wyjeżdża na wschód Rosji jako geolog, pracując dla firm poszukujących złota. Odbywa kilkadziesiąt ekspedycji, odkrywając liczne złoża złota, miedzi, węgla i srebra. Podczas ekspedycji kompletuje kolekcję eksponatów etnograficznych i archeologicznych, które przekazuje później muzeom. Przy okazji prowadzi badania nad kulturą, opisuje zwyczaje, wierzenia i tradycje napotkanych ludów. Jest pierwszym autorem słowniczków tungusko-polskich oraz jakucko-polskich.
W roku 1914 Kazimierz Grochowski osiada na terenie Mongolii, gdzie zostaje dyrektorem oddziału mongolskiego rosyjskiej firmy wydobywającej złoto. Rok później otwiera kopalnię i zakład przetwórczy soli w rejonie rzeki Chałchin-Goł.
W 1920 roku wyprowadza się do Harbinu i rozpoczyna karierę pedagogiczną. Zostaje nawet dyrektorem lokalnego polskiego gimnazjum, a także redaktorem kilku polskich gazet. Jest inicjatorem powstania Polskiego Towarzystwa Rolniczego w Harbinie, pomagającego likwidować bezrobocie wśród tamtejszej Polonii. Później, również dzięki Grochowskiemu, powstaje Związek Kupców Przemysłowców Polskich w Mandżurii.
W roku 1936 przyjmuje propozycję zostania dyrektorem kopalni złota na Filipinach, umiera jednak przed dotarciem na miejsce. Spoczywa na Cmentarzu Katolickim w Harbinie.
Korzystano m.in. z: ing.uni.wroc.pl, instytutboyma.org
