STEFAN MANCZARSKI
Inżynier, uczony i wynalazca. Konstruktor m.in. prototypu magnetowidu.
Ur. 30.05.1899 w Warszawie – zm. 17.11.1979 w Warszawie.
Jako absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej posiada tytuł doktora nauk fizycznych. Wkrótce zostaje pionierem polskiej radiotechniki.
Od roku 1926 pełni funkcję asystenta w Obserwatorium Magnetycznym w Świdrze. Stąd przechodzi do Wolnej Wszechnicy Polskiej, by jako asystent prof. Mariana Grotowskiego prowadzić zajęcia ze studentami.
Od roku 1927 aż do wybuchu II wojny światowej pracuje też jako ekspert i naczelnik Wydziału Radiokomunikacji w Warszawskiej Dyrekcji i Ministerstwa Poczt i Telegrafów.
Wprowadza własne innowacje systemów radiowych. Opracowuje też odbiornik z anteną ramową do odbioru sygnałów czasu i komunikatów na falach długich.
Najważniejszy wynalazek Manczarskiego przypada na 1929 r., wtedy mianowicie konstruuje prototyp magnetowidu. Obrazy mogły być zapisywane na obracających się metalowych płytach. Wynalazek prezentuje na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu.
Po wybuchu II wojny światowej Stefan Manczarski organizuje tajne nauczanie, uczy matematyki, niemieckiego, francuskiego i łaciny.
Po wojnie staje się jednym z inicjatorów utworzenia Gimnazjum i Liceum Matematycznego w Przedborzu, w którym później pracuje. Uczy w wielu szkołach, a także prywatnie, na emeryturę przechodzi w 1966 r.
Ogółem publikuje około 120 prac, posiada prawa do 13 patentów. Otrzymuje godność członka honorowego 5 związków, towarzystw i stowarzyszeń: Polskiego Związku Krótkofalowców, PTETiS, PTC, Klubu Polarnego przy Uniwersytecie Wrocławskim i Międzynarodowego Stowarzyszenia Badań Psychotronicznych (IAPR).
Przylądek i dolinę na Antarktydzie nazwano jego imieniem: Przylądek Manczarskiego (62o09’30” S, 58o20′ W) i Dolina Manczarskiego (62o16’15” S, 100o44’15” E).
Pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.
Korzystano z: apw.ee.pw.edu.pl, encyklopedia PWN, psbprzedborz.pl, pl.wikipedia.org.
Foto: commons.wikimedia.org
