ZYGMUNT MINEYKO, Ζίγκμουντ Μινέικο
Inżynier wojskowy, naukowiec, hellenofil, współautor odkryć archeologicznych, honorowy obywatel Grecji.
Ur. w 1840 r. w Bałwaniszkach – zm. 27.12.1925 w Atenach.
Po ukończeniu liceum w Wilnie wstępuje do Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Sankt-Petersburgu. W 1861 roku wraca w rodzinne strony i prowadzi antyrosyjską agitację wśród ludności polskiej i białoruskiej. Z powodu prześladowań wyjeżdża do genueńskiej Szkoły Wojskowej. Podczas powstania styczniowego wraca do kraju i służy w oddziale Langiewicza. Najpierw aresztowany przez Austriaków, później skazany na śmierć przez Rosjan. Wyrok ostatecznie zamieniono na zsyłkę na Syberię. W roku 1856 ucieka i dociera do Francji, gdzie spotyka się z cesarzem Napoleonem III. Studiuje w elitarnej paryskiej Ecole Militaire na wydziale inżynierii lądowej i wodnej.
W latach 70-tych XIX wieku jest naczelnym inżynierem Epiru i Tessalii w Grecji. Od 1872 r. buduje fortece Jánina i Préveza, a także drogi strategiczne na terenie Epiru. Przez kolejne dekady jako główny inżynier nadzoruje budowę linii kolejowych, mostów i kanałów w Bułgarii, Turcji i Grecji.
Zakłada w Grecji rodzinę, jedna z jego córek, Zofia Mineyko, wychodzi za Georgiosa Papandreou, późniejszego premiera Grecji. Zygmunt Mineyko mieszka kolejno w Ioanninie, Smyrnie i Atenach, przez lata kieruje departamentem w Ministerstwie Robót Publicznych.
W 1876 roku inicjuje zakończone sukcesem badania archeologiczne w poszukiwaniu starożytnego teatru w Dodonie. Posiada liczącą kilkaset obiektów kolekcję starożytnych monet, zebraną w czasie zawodowych pobytów w Turcji, Grecji i Bułgarii. W czasie pierwszej wojny bałkańskiej przyczynia się do zdobycia przez Greków Ioanniny, dzięki czemu zostaje nagrodzony greckim Złotym Krzyżem Zasługi.
Pochowany na I Cmentarzu Ateńskim.
Korzystano z: czapscy.org.pl, „Inżynierowie polscy XIX i XX wieku”, tom VII, pod red. Józefa Piłatowicza, materiały Ambasady RP w Atenach.
Dziękujemy za pomoc Ambasadzie RP w Atenach.
