TEODORA KRAJEWSKA
Jedna z pierwszych lekarek w Bośni i Hercegowinie i w ogóle całej Monarchii Austro-Węgierskiej. Pionierka badań nad osteomalacją – chorobą układu kostnego. Pisarka i pedagog.
Ur. w 1854 r. w Warszawie – zm. we wrześniu 1935 r. w Warszawie.
Uczy się w II Gimnazjum Żeńskim w Warszawie. W 1883 roku, po przedwczesnej śmierci męża, udaje się na studia na Uniwersytet Genewski. Studiuje fizjologię i medycynę. Pracuje jako asystent prof. Schiffena, tworząc tym samym precedens zatrudnienia kobiety na takim stanowisku.
W roku 1892 ministerstwo decyduje się na powołanie do służby medycznej kobiety-lekarza w Bośni i Hercegowinie. Osoba ta miałaby zajmować się w szczególności chorobami wśród muzułmanek (mężczyznom nie wolno było ich leczyć).
Po rocznej praktyce Anny Bayerovej posadę przejmuje Teodora Krajewska. Sześcioletnią praktykę prowadzi w Tuzli. Szybko uczy się serbsko-chorwackiego, do odległych górskich wiosek dociera konno lub pieszo.
Po latach w Tuzli, w uznaniu zasług, zostaje skierowana do Sarajewa. Leczy, dodatkowo prócz tego uczy higieny w lokalnych szkołach.
Prowadzi pionierskie badania nad osteomalacją, czyli chorobą kostną, która występuje głównie wśród muzułmanek. Przypadki tej choroby skrupulatnie opisuje, a wyniki pracy prezentuje zarówno na łamach niemieckich pism medycznych, jak i na konferencjach poświęconych problemom kobiet. Przechodzi na emeryturę w roku 1922 ze względu na kłopoty ze wzrokiem.
Z Bośni, wchodzącej już wówczas w skład Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców, wyjeżdża w roku 1928. Umiera w osamotnieniu w Warszawie we wrześniu roku 1935.
Korzystano z: materiały inf. Ambasady RP w Sarajewie przyg. przez T. Lisa, en.wikipedia.org
Foto: commons.wikimedia.org, domena publiczna
