EMIL KORYTKO
Dziewiętnastowieczny etnograf, zbieracz słoweńskich pieśni i legend, badacz i propagator folkloru Słowenii, autor pięciotomowego dzieła „Sloveńske pésni krajnskiga naroda”.
Ur. 7.09.1813 w Żeżawie koło Zaleszczyk – zm. 31.01.1839 w Lublanie.
Studiuje filozofię we Lwowie. Walczy w powstaniu listopadowym 1830-1831. Działa w konspiracji, w efekcie czego w roku 1837 zostaje zesłany ze Lwowa na internowanie do Lublany.
Z czasem pracuje nad budowaniem świadomości narodowej Słoweńców. Zwraca uwagę na wartość lokalnej kultury ludowej, zbiera tamtejsze pieśni i legendy, a także stroje ludowe. Te ostatnie po latach będą zaczątkiem oddziału strojów ludowych lublańskiego Rudolphinum.
W czerwcu roku 1838 wydaje odezwę Der freuden des Slaventhums in Krain nawołującą do gromadzenia dziedzictwa intelektualnego i materialnego związanego z lokalnym folklorem. Ponadto promuje używanie języka słoweńskiego. Angażuje się w aktywny w latach 30. i 40. XIX wieku tzw. ruch iliryjski, mający na celu zjednoczenie południowych Słowian.
Emil Korytko umiera na tyfus w wieku niespełna 26 lat. Zostaje pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Navje w Lublanie.
Opus magnum Korytki stanowi pięciotomowe wydanie „Sloveńskich pésni krajnskiga naroda”. Kolejne tomy ukazują się drukiem między 1839 a 1844 rokiem, czyli już po tragicznie przedwczesnej śmierci autora.
Korzystano z: slovenska-biografija.si, Joanna Wiśniewska-Krupa „Homo inrogatus – Emil Korytko w świetle listów do rodziny”, Roczniki Humanistyczne 2014.
