Adam Didur jako Borys Godunow między 1910 a 1915 rokiem, George Grantham Bain Collection (Library of Congress), no known copyright restrictions
Adam Didur jako Borys Godunow między 1910 a 1915 rokiem, George Grantham Bain Collection (Library of Congress), no known copyright restrictions

ADAM DIDUR

Śpiewak operowy, bas. Solista nowojorskiej Metropolitan Opera, pedagog.

Ur. 24.12.1873 w Woli Sękowej – zm. 7.01.1946 w Katowicach.

Po ukończeniu gimnazjum rozpoczyna naukę w seminarium nauczycielskim we Lwowie. Wstępuje do chóru studenckiego na Uniwersytecie Lwowskim. Dodatkowo pobiera lekcje śpiewu u Walerego Wysockiego w Galicyjskim Towarzystwie Muzycznym. Dzięki prywatnemu stypendium ufundowanemu przez melomana, urzędnika kolejowego Jana Raspa, wyjeżdża na studia muzyczne do Włoch. Lata później, u szczytu kariery śpiewaczej, Didur odwdzięcza się swojemu mecenasowi. Kupuje dla niego mianowicie niewielki majątek pod Sanokiem.

Głosy męskie od najwyższego do najniższego to kolejno kontratenor (np. Jakub Orliński, tenor (np. Piotr Beczała) , baryton (np. Mariusz Kwiecień) i bas (Adam Didur).

Karierę operową rozpoczyna w roku 1894. W kolejnych latach występuje w lwowskim Teatrze Wielkim oraz na wielu scenach włoskich teatrów operowych, w Kairze i Aleksandrii, w Brazylii i Argentynie, wreszcie – w latach 1903-1906 w mediolańskiej La Scali. W roku 1914 zostaje solistą sławnej Metropolitan Opera. Na scenie nowojorskiej i z gościnnymi występami występuje w sumie ponad 900 razy.

Śpiewak Adam Didur podczas zwiedzania Krakowa, 1927, domena publiczna
Adam Didur podczas zwiedzania Krakowa, 1927, domena publiczna

Wyróżnia się głosem o rozległej skali, pozwalającej mu śpiewać niektóre partie barytonowe, a także znakomitą techniką i talentem aktorskim. Najsłynniejsze kreacje operowe Adama Didura to tytułowy Borys Godunow w operze Musorgskiego, Mefisto w „Fauście” Gounoda i Don Basilio w „Cyruliku sewilskim” Rossiniego.

Od początku lat 30-tych poświęca się nauczaniu, prowadzi klasę operową w Lwowskim Konserwatorium Muzycznym. Kieruje najpierw Operą Lwowską, a następnie, od połowy 1939 roku, Teatrem Wielkim w Warszawie. Podczas wojny prowadzi w stolicy lekcje śpiewu. Po wojnie osiada na Śląsku, gdzie z sukcesem tworzy Państwową Operę Śląską w Bytomiu.

Pochowany na cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach.

Korzystano z: „Adam Didur – człowiek całkowicie spełniony” J.S. Kiczor w: dziennikteatralny.pl, Wacław Panek „Adam Didur – bas wszechczasów” maestro.net.p

FILM, TEATR, SCENA